недеља, 3. фебруар 2013.

RS: Anarhija ante portas


piše: Slobodan Vasković

Vladajući režim u Republici Srpskoj potpuno je dezorijentisan, izlomljen iznutra, i veoma uplašen za svoju sudbinu u bliskom vremenu koje je pred nama. Dva događaja u potpunosti su ogolili sve rak rane oligarhije, koja još uvijek relativno čvrsto drži poluge vlasti, primarno zahvaljujući nedjelovanju određenih stranaka što nezasluženo skrbe prefiks opozicioni, negoli sopstvenoj sposobnosti: Prvi, što je u punom svjetlu pokazao „staklene kosti“ režima, jeste odlazak opozicije na pres konferenciju u Beograd, a drugi, koji je kapilarno ogolio njegovo bolesno, samoživo, primitivno, nasilno i zločinačko lice svakako je bezočni udar na BN TV.

Oba ova događaja pokazala su da režim u svom tkanju nema rupe, već tunele i provalije, koje ni na koji način više ne može zatvoriti, te da ga od brzog sloma trenutno najviše čuva dobrovoljna politička hibernacija SDS-a.

Odlazak opozicije u Beograd, ad hoc osmišljen, nedovoljno pripremljen, zamišljen više kao sitna dnevna provokacija režima nego kao neki „projektovani udar“, izazvao je pravu histeriju u vladajućim krugovima, pa je najobičnijoj, (sto puta već viđenoj sličnoj) pres konferenciji dao gigantske razmjere i značaj, koji objektivno nije zasluživala. Ali, u strahu su velike oči, zbog čega režim čak i talasiće tretira kao cunami.

Napad režima na opozicionare koji su se zaputili u Beograd bio je do te mjere histeričan, da se u jednom trenutku činilo da će se sve raspasti samo od sebe, te da će se vladajuća oligarhija ugušiti u sopstvenom bijesu. “Neprijatelji RS, strani plaćenici, zavjerenici, rušioci…”, samo su dio kvalifikacija na račun opozicionara, koji su se drznuli da saopšte kako će put Beograda. (Cijeli ovaj primitivni vokabular dodatno je garniran prijetnjama, ucjenama, “prijateljskim” pozivima opozicionarima da odustanu od presa u Beogradu).  

Stihija prljavštine, koju su produkovali kastrati režima, klimaks je doživjela u izjavi Nikole Špirića da nije očekivao da će “Beograd za opoziciju iz RS biti ono što je Budimpešta bila za opoziciju Srbije” u vrijeme vladavine Slobodana Miloševića.

Pozicioniranje Beograda kao neprijateljskog grada i paljenje prekodrinskih mostova, osim grča straha, pokazuje i da ovdašnji režim više ne čuva Baščelikovo jaje u institucijama Srbije, već da iste te institucije doživljavaju kao neprijateljske, svjesni da je u njima zapisan i njihov kraj. Definitivno.

Loši odnosi zvanične Banjaluke i Beograda, posljedica su zaključka tamošnjih vlasti da je ovdašnja nomenklatura tek “repriza” načina vladanja (i pljačkanja) dojučerašnjih gospodara Srbije, te da istrage o putevima kriminala DS-vlasti, bez ostatka vode u Banjaluku. (Teška distanca Beograda od Banjaluke nakon toga nametnula se sama od sebe, kao nužan politički potez, odnosno zaokret).   

Nekreativnost režima, korištenje bezbroj puta viđenih, izanđalih obrazaca napada, bjesomučna histerija i potpuno odsustvo opreza prilikom kvalifikovanja zvaničnog Beograda, ukazuje na njegovu potpunu dezorganizovanost i nedostatak vizure kako djelovati u vremenu što dolazi. Jednostavnije rečeno, režim više ne zna “kud udara”, a to je najopasnija situacija i po njih, ali i po njihove protivnike, jer ukazuje da se nalazimo tek koračić od anarhije, u kojoj će pojedinci iz vladajuće kaste “uzeti zakon u svoje ruke” i fizički se obračunati sa svima koji im se čine opasnim po njihovo kriminalom stečeno bogatstvo.

Samo je pitanje dana kada će režim “pustiti krv” nekom od protivnika.

Dešavanja oko odlaska opozicije u Beograd (ali i oko BN TV) pokazala su i da je režimska medijska mašinerija definitvno raspukla na dvije strane: na jednoj se nalaze mediji koje kontroliše Željko Kopanja (Nezavisne novine, Glas Srpske, RTRS), dok je na drugoj strani ostala SRNA, kojom vlada Pero Simić. Kopanja je uvidio da je histerija protiv opozicije kontraproduktivna i, dan prije odlaska, naložio potpunu obustavu udara i prelazak na “ignor varijantu”, dok je SRNA nastavila sa bolesnim atacima. (Oko BN TV Kopanjini mediji se nisu uopšte oglašavali, a SRNA je, očekivano, otkrila “reketaše”).

Odustajanje Kopanjinih medija od “nož varijante” došlo je prekasno, jer je opozicija dobila ogroman publicitet, koji su znalački iskoristili na održanoj pres konferenciji, budući da je taj dan bila najvažniji i najemitovaniji sadržaj u medijima u BiH/RS.

Ipak, režim nije jedina žrtva sopstvene kampanje, već je ubjedljivo najveći, i to višestruki, gubitnik cijele ove priče SDS i njen lider Mladen Bosić. Bosić je, (izmišljajući da su mu upućene prijetnje), pokušao tim potezom opravdati svoj neodlazak, predstaviti se Miloradu Dodiku kao partner, slomiti opoziciju i minimizirati njihov nastup, te događaje oko napada na BN TV baciti potpuno u drugi plan, što je veoma nisko od političara koji pledira na mjesto lidera opozicije.(Koliko nisko su pali, svjedoči podatak da je Nikola Špirić pun hvale za njihove poteze).

Na kraju se ispostavilo da nije postigao nijedan od zacrtanih ciljeva, te da je, što je šokantno, on tek puko sredstvo u rukama nižerangiranih činovnika stranke, koji pokazuju neskrivene liderske ambicije.

Bosić je, bez dileme, salonski političar; djeluje u njegovim gabaritima, prestravljen je od svakog poziva za izlaskom izvan tih zidina; riječju, teško je obolio od političke agorofobije, i jedino želi da se ni on ni stranka uopšte ne kreću. (Za one kojima je ovo preoštra ocjena, može se to reći i drugačije: Bosić je solidan političar za švedsko društvo, ali ovo je BiH, što će reći zvjerinjak. Ako nisi predator, onda si lovina, čak i hijenama iz sopstvenog čopora).

Bosićevo agorofobično djelovanje nanijelo je veliku štetu SDS-u, jer ostavljaju utisak stranke bez sadržaja, snage, ideje, u odnosu na koju čak i one čuvene „guske iz magle“ djeluju odlučno i znaju šta i kud hoće.

Stvarne opozicione stranke, čiji su šefovi održali pres u Beogradu, nakon najnovijeg špirićevskog gafa SDS-a (može svakako, samo ne pošteno), morale bi redefinisati svoj stav prema ovoj partiji i konačno reći da Bosića i njegovo jato ne doživljavaju iskrenim, stvarnim opozicionarima?! (Posebno, zbog činjenice da su ove partije, za razliku od SDS-a pokazale potpunu opredijeljenost u borbi protiv režima). Na taj način bi napokon izašli iz pozicije „malih (ali neželjenih) partnera“, koje SDS ucjenjuje svojom „veličinom“ i spoznajom da (kako trenutno stoje stvari) PDP, DP, SRS..., ne mogu nikako doći u poziciju vlasti bez njih.

Svako dalje prihvatanje SDS-ovih ucjena besmisleno je, kontraproduktivno i štetno po njih, zato što im ni ovaj mazohistički pristup ne garantuje da će ih Bosić u vremenu koje dolazi izabrati za partnere. Štaviše, to je vrlo teško za očekivati, jer bi u toj (hipotetičkoj) situaciji SDS morala da preuzme odgovornost za RS i stanje u RS, što im ne pada na pamet, pošto je to situacija od koje im se ledi krv u žilama.

Stvarne opozicione stranke bi, ograđujući se konačno od SDS-ove špirićevštine, dodatno dobile na kredibilitetu, masovnosti i popularnosti, a Bosićevoj partiji bi zadali snažan udarac i istjerali je na čistinu, na kojoj bi brzo morala da se odluči u kom će pravcu dalje ići, jer svako nekretanje na tom mjestu značilo bi za SDS prelazak iz laganog truljenja u galopirajuće kaliranje glasačkog mesa. Ujedno, takvim potezom bi PDP, DP, SRS..., stavili do znanja da im je opšti interes važniji od partijskog/ličnog i sebi širom otvorili vrata za koaliranje sa ovdašnjom verzijom srbijanskih naprednjaka, čije bi se uspostavljanje u RS trebalo desiti do kraja ove godine.
   
Takav potez opozicije višestruko bi dobio na značaju, jer je došlo do značajne promjene na medijskoj sceni RS, budući da je BN TV (kako se čini) zauvijek izgubljena za režim i njenog čelnika, kojem je jezik sile, primitivizma, mržnje, prijetnji i ucjena, maternji. U ovom grmu leži veliki, dugoročni i (gotovo) nerješivi problem vladajuće oligarhije, jer potpuno otvaranje BN TV za sva mišljenja, udarac je koji okoštala, nenarodna i teško kriminalizovana struktura vlasti ne može kompenzovati. Čak ni brutalnim napadom i zloupotrebom institucija protiv najjače medijske kuće u ovom entitetu.

BN TV postala je (maltene preko noći) najmoćnija platforma otpora režimu, koja mnogo snažnije utiče na javno mnenje u RS i od stvarne opozicije i od otužnih makijavelista iz SDS-a, što je proizvelo potpuno novi ambijent u ovom entitetu; ambijent u kojem se (napokon) svakodnevno može čuti i mišljenje drugačije od onog „skuvanog“ taj dan u istrošenim laboratorijama režima.

Vlado Trišić, ma šta ko (među kojima sam i ja) o njemu  i njegovim određenim postupcima mislio, stvorio je vrlo respektabilan medij, koji, što je za aktuelnu političku situaciju najbitnije, ima u narodu opšteprihvaćen prefiks srpski. Zbog toga je kriminalna oligarhija u panici - kritike (lažne) srpske politike režima stižu sa medija kojeg javnost doživljava srpskim i nikakva psihotična, jadna, nedostojna..., antipropaganda tu konstataciju ne može poništiti. U takvoj situaciji ne vrijede šuplji obrasci odbrane o „neprijateljskom djelovanju“ koje dolazi iz „Svijeta, Sarajeva, Beograda, Zagreba...“, ne vrijede ni difamiranja, bijedne konstrukcije, brutalni pritisci, orkestrirane prijetnje. Ne vrijede zato što iza BN TV, za razliku od banjalučkog režima, stoji zvanični Beograd i tamošnja najjača stranka, koja za svoj politički uspjeh uveliko ima zahvaliti bijeljinskoj TV kući.   

Vezani tekst:
SDS u paklu nekretanja